Kuafördeki Kadın

 

Yine iki ayağı bir pabuca girmişti. Günlerdir hazırlanıyordu eşinin doğum günü kutlaması için. Hediyeler, yemekler, pastalar, yeni kıyafetler... Kuaförde işi tahmininden uzun sürünce kardeşini aradı kendisini alıp eve bırakması için.

Arabası aylardır kardeşindeydi. Kardeşi gırtlağına kadar borç yapınca arabasını satmak zorunda kalmıştı. Az direnmemişti satmamak için. Ama ablasının kaynakları da tükenince mecbur kaldı. “Sen zaten pek kullanmıyorsun, sen sat arabanı, ben param oldukça öderim, daha iyi bir şey alırsın.” diye ablasını ikna etmişti aslında ama o eniştesi yok muydu, o izin vermemişti. Ne bencil bir adamdı. O olmasa ablasıyla ne kadar iyi olacaklardı. Her şeye karışıyordu. Ablasının kendi kazandığı parayla aldığı arabadan ona neydi ki? İşleri hep ters gittiği için ara sıra ablasından destek alması da batıyordu adama. “Kardeşinim ben senin, tabii ki bana destek olacaksın!” diye bas bas bağırmıştı ablasına.

“Al işte, yine duymuyor telefonu, taksi de bulamam bu yağmurda, nasıl gideceğim eve?” diye stresle söyleniyordu. Daha gidip sofrayı hazırlayacak sonra da kendisi hazırlanacaktı. İş yerinden öğleden sonra kaçar gibi çıkmıştı akşamki programı yetiştirebilmek için. Çocukları okuldan erken alıp annesine bırakmıştı. Bugün çok ihtiyacı olmuştu arabaya. Kardeşi “Bugün benim de çok işim var, çok sıkışırsan ara, ben gelir götürürüm seni istediğin yere.” dediyse de şimdi telefonu duymuyordu.

Kuaförden civardaki taksi duraklarını aramalarını rica etmişti. Beklerken bir bayanın eşiyle konuşmasını duydu, “Canım 5 dakikaya çıkarım, sen uygun bir yerde bekle, ben arayınca kapıya gelirsin.”

“Ağlasam mı, gülsem mi?” dedi içinden. “Kadının işi bitti, kocası dışarıda bekliyor, yarım saattir burada insanlarla sohbet ediyor. Bu ne rahatlık! Benimki olsa niye beni bu kadar bekletiyorsun diye kızar, hoş gelmez de zaten beni almaya...” diye düşünürken “Maalesef efendim, hiçbir durakta taksi yok.” gerçeğiyle kendine geldi. Çaresizlikten ağlayacaktı. Gözünden bir iki damla yaş düşüyordu ki, makyöz seslendi, “Ağlamayın, makyajınız çok taze, akabilir.” diye. Bu uyarıyla herkes “Ağlayan kim?” diye bakınca, eşi dışarıda bekleyen bayan, “İyi misiniz, neyiniz var?” diye yaklaştı. “Yok bir şey, bütün gün gerildim biraz, şimdi de taksi bulamayınca sinirlerim bozuldu artık.” deyince “Gelin biz bırakalım sizi, belli ki aceleniz var.” diyerek Yasemin’in koluna girip arabaya bindirdi.

Yasemin ne olduğunu anlamadan kendini sıcacık arabanın içinde buldu. “Adamcağız en az yarım saattir bekliyor, bir de beni mi bırakacak?” diye düşünürken “Canım, hanımefendi taksi bulamadı, acelesi de var, biz bırakalım gideceği yere.” deyince eşi “Tabii ki, siz tarif edin.” dedi Yasemin’e. Yasemin en mahcup ses tonuyla evini tarif ederken “Tanımadığım insanlar bile halime acıdı, benim kardeşim telefonuma bakmıyor, eşime beni al desem, “Ne diyorsun?” der. Ömrünün en zor yol tarifini yapmıştı. Üzgün, mahcup, kızgın, kırgın, değersiz... Onlarca duygu içinde gidip geldi ama evet dedi, “değersiz”. Kendisini çok değersiz hissetti.

Teşekkür edip arabadan inerken kadınla adamın yüzlerine baktı. İkisi de gülümsüyordu “Rica ederiz.” derken. Adam o trafikte yolu uzadığı için gerilmemişti, kadın zaten rahattı. Ne güzel bir çift diye geçirdi içinden ve koşarak apartmana girdi. Şu dakikadan itibaren çok koşması gerekiyordu, zira çok vakti kalmamıştı. Önce mutfak işlerini halledip, hemen üstünü değiştirip, masayı hazırlamaya koyulacaktı. Menü eşinin en sevdiği yemeklerden oluşuyordu tabii ki. Pastasını, tuttuğu takımın forması şeklinde sipariş etmişti. Eşi tam bir fanatikti. Ne anlıyor erkekler futboldan diye düşünmeyi bırakalı çok olmuştu zaten ama pastayı takımın renklerinde yaptırma noktasına ne zaman geldi, onu bilmiyordu. Sorsanız bütün takımı, bu sezondaki transferleri, teknik direktörle futbolcuların anlaşmazlıklarını, hepsini öğrenmişti.

Mutfak robotu şeklinde yaptıracak değildim ya! diye düşünürken aklına ceviz almayı unuttuğu geldi. Favori tatlısının üstünde tahin ve ceviz severdi eşi. Hemen annesini aradı, annesi "Tamam." dedi, "Bir marketin önünde iner, alırım." “Anne gözünü seveyim unutma.” diye tembihledikten sonra masaya bir kez daha baktı, unuttuğu başka bir şey yoktu, her şey hazırdı. Annesinin yaptığı yöresel yemekler de gelince tam olacaktı.

Yeni aldığı elbisesini giydi, makyajını düzeltiyordu ki o sırada telefonu çaldı, arayan eşiydi: “Akşam maç var, bizim eleman evden formamı almaya geliyor.” Bir şey demesine fırsat olmadan telefon kapandı. Donup kalmıştı.

Günlerdir yaptığı hazırlık, özel hediye siparişleri, iş yerinden erken çıkma planları, çocukları okuldan erken almalar, kuaföre gideceğim diye yaptığı stres, tanımadığı insanların yardımı, annesinden en zahmetli yemekleri isteyip, onları taşıtıp, bir de ceviz için sıkı sıkı tembihlemesi... Yanında çocuklarla kadıncağızın bir de ceviz derdine düşmesi kalbini sızlattı.

'Şu hayatta kim bize bedel ödüyorsa sadece o değer veriyor, biz de en çok ona zulmediyoruz' diye düşündü. Eşi kendisi için neredeyse hiçbir şey yapmıyordu artık. Evin bütün işleri, faturaları, çocukların okulları, dersleri, kursları... Hepsinin sorumluluğu onun üstündeydi. Babaları sadece hangi okula gideceklerine karar verirdi. Okul seçimiyle ilgili yetki babalarında, sorumlulukları ise annelerindeydi. Biraz düşük bir not alsalar hemen hesap sorulurdu “Sen bu çocuklarla hiç ilgilenmiyorsun.” diye...

Sadece okul olsa yine iyi, her olumsuzlukta fatura hep kendisine kesilirdi. Yasemin ise tatsızlık çıkmasın diye hep alttan alırdı eşini. Arada “Ben de yetişemiyorum her şeye!” diye çıkışları olsa da çabucak geçer, öyle konuştuğu için pişman olup özür dilerdi. Eşinin ise hiçbir zaman, hiçbir davranışı için özür dilemeyi aklından bile geçirmediğine emindi.

Sonra aklına kuafördeki kadın geldi, eşinin en az yarım saat kapıda beklemesi... O yoğun trafikte adamcağızın hiç sorun etmeden kendisini evine bırakması. Bu mümkün müydü? Yağmurlu bir akşam trafiğinde tanımadığı biri için yolu uzatmayı dert etmemek mümkün müydü? Karısının ricası olduğu için adam bunu seve seve yapmıştı. Nasıl da imrendi. Birisi bunlar için sebepler oluşturabiliyorsa ben neden yapamayayım dedi.

Birden bir arkadaşının söyledikleri geldi aklına, “İnsanların sana nasıl davranacağını, senin davranışların belirler.” demişti. Gülmüştü arkadaşı bunu söylediğinde. “Erkekler zaman geçtikçe eşlerine karşı umursamaz hatta acımasız oluyorlar, benim babam da böyleydi anneme karşı, eşim de bana karşı böyle. Bu evliliğin getirdiği bir durum, değiştiremezsin.” demişti.

Oysa bugün artık gözünün içine sokulmuştu öyle olmadığı. Kuaför kapısında bekleyen adam da evliydi, yolda konuşmalarından ortaokul ve lise döneminde çocukları olduğunu anlamıştı. Zamanla ilgili bir şey de değildi. O kadın bunu nasıl başarmıştı? Arkadaşı “Başkalarının sana karşı davranışlarını sen belirlersin.” derken nasıl kendinden bu kadar emin konuşmuştu? Bu işin bir yolu, yöntemi mi vardı? Kendi davranışlarını nasıl değiştirmesi gerekiyordu? Nerede hata yapmıştı bunca yıldır? Evliliğinin iyi gitmesi için eşinin bir dediğini iki etmemiş, her alanda ona konfor sağlamış, onu yormamak, uğraştırmamak için her şeyi kendisi halletmeye çalışmıştı. Bu kadar mutlu etmek için çabalaması mı hataydı? “Kuafördeki kadın” hiç bu kadar çabalayacak gibi durmuyordu ama kocası mutluydu.

Sanki birisi ona “yeter artık kendine gel!” demek ister gibi gözünün içine sokmuştu. “Her şey plan dâhilinde” dedi tüyleri ürpererek. Yağmurun yağması, taksi bulamaması, kardeşinin telefonu açmaması, gözünden düşen damlayla makyözün “Ağlamayın, makyajınız akar!” demesi, o sırada insanların dönüp bakmaları, kadının yardımcı olmak istemesi, eşinin kapıda bekliyor olması, gülümseyen yüzleri... Bu kadar şey tesadüf olamazdı.

“Bir yağmur yağdı ve aklımın tozunu aldı.” dedi.

Sabah ilk iş arkadaşını arayacaktı. 

Ama şimdi annesi ve kızlarıyla güzel bir akşam yemeği yeme vaktiydi.

Kapı çaldı, çocuklar koşarak içeri girdiler, annesinin elindekileri alıp, sarılıp öptü. Şaşırmıştı annesi, bir anda yüzündeki yorgunluk ifadesi siliniverdi. “Sen bugün ne güzel görünüyorsun böyle!” deyip sımsıkı kucakladı kızını. Ne de olsa anneler her şeyi anlıyordu...

 *****

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkide Ustalık Programı, kolayca anlaşılabilen, hemen hayatınıza alabileceğiniz, faydasını tüm ilişkilerinizde görebileceğiniz ve yine tüm ilişkilerinizde kullanabileceğiniz üst versiyon bir programdır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Başarı Psikolojisi Semineri, benzersiz içeriğiyle baştan sona bir strateji eğitimidir. Tüm hayatınızda ve süreçlerinizde kullanabileceğiniz, kolayca anlayıp hemen hayatınıza alabileceğiniz ve faydasını toplamda kat kat görebileceğiniz stratejiler sunar.

*****