Dünyanın Merkezinde Buluşalım

 

“Akşam haberlerinde eskiden dünyadan gelişmeler gösterilirdi. Şimdi ise WhatsApp ihbar hattından gönderilen bireysel kötü haberlerle dolu.” diye geçirdi içinden Semih. “Herkes muhabir oldu arkadaş(!). Kanalların da işine geldi, milletin yayıncılık hevesi.” Elinde kumandayla, biraz üzülüp vicdanını rahatlatacağı Afrika manzaraları arıyordu. Aç birkaç çocuk, el koyulan yardım konvoyu, hiç olmadı çatışmadan kaçan birkaç göçmen…

Çocukken annesinin dibinde izlemişti “Kara kıta” ya devasa yardım konserlerini. Dünya nüfusunun ortalamasına kıyasla zor durumdaki herkes yardıma muhtaç, diye inanırdı. Soyu tükenmekte olan hayvanlar, hatta okyanuslar, ormanlar… Gençliğinde dev bir sondaj gemisine çıkarma yapmıştı. Üstüne spreyle “katil” diye yazmışlardı, “mavi-barış”çı arkadaşlarıyla.

Karısı mutfaktan bağırdı, “Ben de deli gibi çalıştım bugün, bırak şu televizyonu da biraz yardım et!” Eve gelirken kovada acılı tavuk parçaları almıştı. Şimdi yanına bari bir salata koyma derdindeydi kadın. Semih de yorgundu anlaşılan: “Zorsa doğramayıver şu marulları, çiğ köfte gibi sarıveririz kanatları.”

Mutfağa giderken kızının odasından geçiliyordu. Alnını yatağının başlığına dayamış, başını dinlendiriyordu kız. Telefona bakıyordu çünkü; formasını bile çıkarmadığına göre iki buçuk saatten beri bu haldeydi. Gözü koridordaki çöp torbasına ilişti, iki gündür çıkarmaya üşenmişlerdi. Defalarca söylemişti karısı kapıcıya “Biz eve 19:15'ten önce gelemiyoruz, biraz geç toplasan şunları!” Kendine acıdı birden Semih, dünyayı kurtarma isteği iyice solmuştu ama “evimin çöpünü de atamayacaksam…” diye hayıflandı. Ne şirkette övünebileceği bir katkısı olmuştu, ne de çok parlak bir aile tablosu çizebilmişti. İdealleri çoktu ama… 

“Böyle oluyor demek ki bu işler. İstiyorsun, hevesleniyorsun, hayat geliyor başına farkında olmadan ve püf, sen de diğerleri gibi oluvermişsin, edilgen ve neşesiz. Ama hep böyle değildi sanki; bir zamanlar gençler daha heyecanlı ve meraklıydı. Yaşlılar daha olgundu ve bilgece gülümserdi bazısı. Kadın-erkek daha çok birbiriyle; kızsalar da sevseler de daha dip dibeydi anne baba; aynı takımda olduklarını anlardı herkes.” Bu düşüncelere dalmışken annesi üçüncü kere sofraya çağırdı kızı. Kafasını mutfak kapısından uzatıp, “Siz gelmeden hamburger söylemiştim, aç değilim.” dedi. Anne tekrar tabletteki dizisine döndü kulaklığını takıp; iki kanat-dürüm anca yiyebilmişti. İlk defa karısının sol kaşının sağdakinden aşağıda olduğunu fark etti; üç tel de saçı beyazlamıştı önlerde, garip şekilde hoşuna gitti. “Sanki birlikte tükeniyoruz ama hayatı birlikte tüketmiyoruz.” diye geçirdi içinden, sonra da “bu cümleyi yazmalıyım” halbuki yazıp ne yapacaktı, ne bir okuyucusu, ne dinleyicisi vardı şu an; oysa okul gazetesinin en aktivist yazarıydı üniversitede.

Dünyanın Merkezi diye bir köşeleri vardı; kurtarılacak, özgürleştirilecek, yardım götürülecek topraklara dair.

Ev çok sessizdi, kız da onlar gibi çok yoruluyordu, üstüne gitmemek lazımdı. Hafta içi hem okul hem etüt, hafta sonu hem yabancı dil hem keman kursu vardı. Babası en az 3 dil bilsin istiyordu; “global bir kafası olsun, ileride nerede yaşamak istiyorsa orada kursun hayatını.” Annesi müziği, sanatı hep sevmişti ama kendi bu alanda bir beceri edinememişti; “bari kızım yapsın, üniversiteyi kazanamazsa müzisyen olur.” diyordu. Kapı çalınca hepsi irkildi; çünkü bu siteye taşınalı 2 hafta olmuştu; arkadaşlar, akrabalar da aramadan gelmezdi eve, neredeyse hiç gelmezdi. Semih 2. zilde kalkıp açtı; alt komşu hoş geldinize gelmişti, kadının elinde bir tepsi kek. Küçük kızlarının çilekli çorapları tokasıyla çok uyumlu, adamın ağzı kulaklarında, el örgüsü süveteri sütlü kahve. Semih’in babası da giyerdi böyle bir şey, eskise de attıramamışlardı. En sonunda söküp kaşkoluna ikinci renk yapmıştı annesi; neredeydi acaba o kaşkol?

-      Buyurun?

-      Geçen gün otoparkta ayaküstü konuşmuştuk. Işıkları yanıyor dedi Zeliha, çıkalım dedim 5 dakika.

-      Hoş geldiniz. 

-      Teşekkürler.

Şaşkınlığını saklamaya çalışarak salona aldı komşuları, bir yandan mutfaktaki karısına kaş göz işareti yaptı, kızına seslendi “bak arkadaş gelmiş.” Sipariş verdikleri mobilya özel üretimdi o yüzden hala gelmemişti koltukların ikisi. Küçük kız ayakta kalanlara sandalye çekti hemen, kendisi de bağdaş kurup halıya oturuverdi. İlk defa misafirliğe gitmiş gibi gözlerinin içi gülüyordu. “Taşınmak zordur, var mı bir şeye ihtiyacınız?” diye sordu adam. Semih ile aynı yaşlarda görünüyordu ama babacandı, süveteri gibi. “Zor olmaz mı, hele şu devirde, çok da borca girdik.” diye atıldı karısı. Semih ekledi: “ama uyanıkken 3-4 saat anca geçiriyoruz evde, üzülüyor insan.”

Kadın kekle çayın ikramına yardım etti, hareketli ve neşeliydi; “bu saatte bu enerjiyi nereden buluyor ki?” diye düşündü ev sahibesi. Tezgahtarlar dışında yabancılarla konuşmayalı aylar olmuştu.

Geldikleri gibi canlı ve güler yüzlü gitti komşular. Merdivenleri inerlerken izledi Semih. Kendi aralarında şakalaşmaya devam ediyorlardı. Aile bu mu demekti acaba? Unuttuğu bir şeyleri hatırlamış gibi hissetti. Tanıdık ama özlenmiş bir eminlik hissi kapladı göğsünü. Her şey olduğu gibi olmak zorunda değildi. İhtimaller vardı hayatta ve kurtarılacak önce kendisiyle etrafındakilerdi. O kapıyı kapatırken “çayı ısıtayım mı?” diye seslendi karısı. Gülümsedi “olur” derken, epeydir yapmadığı gibi, uzun uzun.

Dünyanın merkezi insanın eviydi, ailesiydi; nilüfer gibi buradan başlıyordu açmaya ve çelenklerini üst üste, katmer katmer yaymaya. Kendi kendini temizliyor, akşam bir daire gibi kapanıyordu. İyilik de buradan başlıyordu, barış da, yardım da...

Tekrar açtı kapıyı Semih: “hayatım çöpü bırakıp geliyorum.”

 *****

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkide Ustalık Programı, kolayca anlaşılabilen, hemen hayatınıza alabileceğiniz, faydasını tüm ilişkilerinizde görebileceğiniz ve yine tüm ilişkilerinizde kullanabileceğiniz üst versiyon bir programdır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Başarı Psikolojisi Semineri, benzersiz içeriğiyle baştan sona bir strateji eğitimidir. Tüm hayatınızda ve süreçlerinizde kullanabileceğiniz, kolayca anlayıp hemen hayatınıza alabileceğiniz ve faydasını toplamda kat kat görebileceğiniz stratejiler sunar.

*****