Zor Görünen Mi Kolay, Kolay Görünen Mi Zor?

 

“Bak kızım, yaşın ilerleyince çok pişman olacaksın evlenmediğine...” 

Zeynep’in annesi başlamıştı yine güncel konuşmasına. Neymiş, annesinin arkadaşının görümcesinin küçük kayınbiraderiyle tanışmayı kabul etmemiş! 

-  “Anne, bunca senedir arkadaşın; sen bile tanışmamışsın arkadaşının görümcesinin küçük kayınbiraderiyle, şimdi ben istemiyorum diye bana mı kızıyorsun?” 

-   “Ben ne zaman sana laf yetiştirebildim ki, şimdi yetiştireyim? Anca çenen çalışsın. Zaten bu çeneyle evlensen de yapamazsın.”

-    “Ben de onu diyorum, istemiyorum evlenmek diyorum...”

-    “Şimdi istemiyorsun, istediğin zaman da çok geç olmaz umarım!”

Zeynep ve annesinin sıradan diyaloglarından biriydi. Anne kızını evlenmek üzere biriyle tanışmaya ikna etmeye çalışıyor, bir türlü edemiyordu... Her şeye takılıyor, diyordu annesi. Biri buluşmaya hırkayla gelmiş, biri kısa kollu gömlek giymiş, birinin boyu kısaymış, birinin pantolonunun paçası kısaymış... Nasıl birini beğenip de evlenecek bu kız, diye üzülüyordu.

Zeynep otuzuna yaklaşmış, iyi bir eğitime, başarılı bir işe, ortalamanın üzerinde bir güzelliğe sahip biri olarak, bu yaştan sonra görücü usulü tanışmayı kendisine yakıştırmıyordu. Daha genç yaşlarda birkaç kez kabul etmiş fakat kıyafete, görselliğe fazla takılmıştı. Evlenmeyi istemiyor değildi aslında, çok da istiyordu fakat isteyip de evlenememiş olmayı da başarısızlık olarak gördüğü için istemiyormuş gibi davranıyordu.

İlişkilerinin hep hüsranla sonuçlanması bu davranış stilini ustalaştırmasına sebep olmuştu. “Evlenmek istemediği için evlenmeyen kız” olmak daha kolaydı. Evli arkadaşlarına bakıp “Bunlar da ne kadar meraklıymış bir erkeğe kendilerini beğendirmeye... Ben öyle olamam, beni olduğum gibi kabul ederlerse etsinler, yoksa kimse için değişemem.” diyordu.

Vaktinde evine gitmek, evin düzenini sağlamak, yemek yapmak, başka birinin kıyafetlerini yıkayıp ütülemek, hiç tanımadığı bir kadına sırf kocasının annesi diye seviyormuş gibi davranmak (sevmeyeceğine emin!) hiç ona göre değildi. “Bunları yapması kolay, zor olan kendi ayakları üzerinde durabilen kadın olmak. Benim kadar güçlü olmayı göze alamadıkları için evleniyorlar.” diyordu. 

Üstelik arkadaşlarının çoğu kendisi gibi çalışan insanlardı. Kimsenin işi daha kolay değildi. Bir insanı yeri geldiğinde idare edebiliyor olmak, senelerce yalnız kendi derdiyle uğraşmışken, başkasının derdine ortak olabilmek, başarısı için destek vermek, çocuk sahibi olunca kat be kat artan zorlukların üstesinden gelmeye çalışmak... Hiçbirinin zorluğunu görmüyor, işin kolayını seçtiler diye arkadaşlarını küçümsüyordu.

Oysa aile olmak bunları gerektiriyordu. Kendi isteklerini geri planda tutabilmeyi, ailenin ihtiyaçlarına öncelik verebilmeyi, birlikte olduğu insanın her hatasını yüzüne vurmamayı, birlikte gelişmeyi, aynı yöne bakıp aynı hedefler için bedel ödemeyi göze almadan aile olunamıyordu. Hala bekârlığında olduğu gibi davranan arkadaşlarının evliliklerinde de başarılı olamadıklarını görüyordu. 

İnsan bir seçim yaptığında aslında bir sürü şeyden de vazgeçer. Bir yol seçtiğinde, diğer yollardan vazgeçmiş olur. Hem o yolu seçeyim, hem diğer yollara da gideyim diyen kişi bir dolambacın içinde kaybolur durur. Ne istediğini bilmeyen, hedefini belirleyememiş kişi annesinin söylediğine takılır, orada oyalanır; komşusunun bakışına takılır, orada oylanır;  birinin giyimine takılır, orada oyalanır, derken bir bakar ki yıllar geçmiş, hiç yol alamamış. Bu sefer de yol alanlara takılır...

Hedefi olan insan ise hayattaki problemlerini de seçmiş demektir. Neyi dert edip, neyi etmeyeceğini bilir. Gördüğü her olumsuzluğa takılıp vaktini ve enerjisini harcamaz. 

Yola “bir bakayım, yol nereye götürürse” diye çıkan kişi, çay içtiği yerdeki sallanan masayı da dert eder, yol üstü restoranındaki garsonu da, yola atılmış bir çöpü de... Oysa ulaşmak istediği bir yeri olan kişi, çayını içer, yemeğini yer, çöpü kaldırır ve yoluna devam eder. 

Zeynep bir yerde haklıydı aslında; arkadaşları hedeflerini belirlemişler ve hedefleri uğruna bedel ödemeyi göze almışlardı. Bu, işin kazançlı ve nispeten kolay olanıydı. 

Zor olan ise insanın sadece istekleri olup, hedefinin olmaması ve sürekli kendisine fayda sağlamayacak problemlerle uğraşmasıydı.

 *****

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkide Ustalık Programı, kolayca anlaşılabilen, hemen hayatınıza alabileceğiniz, faydasını tüm ilişkilerinizde görebileceğiniz ve yine tüm ilişkilerinizde kullanabileceğiniz üst versiyon bir programdır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Başarı Psikolojisi Semineri, benzersiz içeriğiyle baştan sona bir strateji eğitimidir. Tüm hayatınızda ve süreçlerinizde kullanabileceğiniz, kolayca anlayıp hemen hayatınıza alabileceğiniz ve faydasını toplamda kat kat görebileceğiniz stratejiler sunar.

*****