Şifam Nerede?

 

Sonbahar…

Rüzgârda uçuşan rengârenk yapraklara bakarak hüzünlendi. Evinin bahçesindeki çiçeklere bakarak iç geçirdi: ‘’Ayrılmak zor geliyor, çok alışmışım’’. 

Küçük oğlunu bu evde kucağına almıştı. Acı tatlı hatıraları gözünün önünden geçti. Yeni hayatında aynı imkânlara sahip olmayacağı düşüncesi canını acıtıyordu. Eşyaları kamyona yüklenmişti ve yola çıkmışlardı. Yaşlı gözlerle evine, komşularına ve yaşanmışlıklarına veda etti…

Sarp yokuşlu, dönemeçli dar yolları geçerek yeni evlerine vardılar. Yeni evine, bahçesine, eşyalarla tıka basa dolmuş kutulara göz gezdirdi; karamsar düşüncelere daldı… Mevcut imkânlarla yani imkânsızlıklarıyla nasıl baş edeceğini düşündü. Annesi her şeyin zamanla değişeceğini söylüyordu ama etrafında zaman geçse de değişmeyen öyküler vardı.

Gerçekten insanın şifası zamanda mı? Annesi, babası, kocasından yakınan Ayşe Teyze, eşinden boşanan Ali Dayı, insanların vefasızlığından yakınan Ali Amca… 

“Neye ihtiyacım var? Şifam nerede?”

Kendi kendine kutuları taşırken olayı kabullenip harekete geçmeye karar verdi. “Önceki evimin, mutfağımın ne kadar harika olduğunu düşünmek benim hayatımı kolaylaştırmıyor. Aksine durdukça daha da üzülüyorum.” diye düşündü.

“Umudumu kaybedersem geriye ne kalır ve bu benim lehime mi?

Şimdi elimde ne var?

Elimdekilerle hayatımı nasıl toparlarım?

Ne yapmalıyım?”...

Canı çok acısa da bunlara bilinç verdi...

Evini kendi boyamak zorunda kaldı. Öncesinde çocuklarıyla bu kadar keyifli zaman geçirmediğini fark etti. Bir aile olmuşlardı, her şeye herkes ortaktı; hüzne de mutluluğa da. İmkânsızlıklar nasıl bir imkâna dönüşmüştü. Çocukları okuldan gelince bahçede oyun oynayabiliyordu. Yıldızların ne kadar parlak olduğunu yeni keşfediyorlardı. Evinin bahçesindeki tandırda kendi ekmeğini yapmayı, komşularından bahçesini ekip dikmeyi öğrenmişti. Ekim zamanı, çapalama,  sulama sıklığı, ne zaman toplamalı... Toprakla uğraşmak iyi geliyordu. Sık sık da misafir ağırlar olmuştu. 

Daha tebessümlü, daha üretken bir insana dönüşmüştü. Verdiği huzur insanları ona yaklaştırıyordu. Önceleri misafir gelecek diye günler öncesinden hazırlıklar yapmaya başlardı. Misafir gelmeden kaygısı evi kaplardı. Şimdiyse hayattaki öncelikleri değişmişti. “Yeter ki güler yüzümüz, neşemiz olsun...” diye düşünüyordu. Misafirleri artmasına rağmen yorgunluğu azalıyordu. Öğrenebilen bir insana dönüşmüştü. 

Her gün yaptığı yürüyüşler hareketini artırmıştı. Bu eve taşındığında yalnızlaşacağını, mutsuz olacağını düşünmüştü ama hiç de düşündüğü gibi olmamıştı.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; ‘’İnsanın imkânları onun imkânsızlığının sebebidir."

“Meğer imkânsızlıklar benim şifammış” diye düşündü.

İnsan yanılır, yanıldığının da farkında olmaz. Ama nasıl bir yanılma…

Dününden daha mutlu, dününden daha huzurlu, daha güçlü bir insana dönüşmüştü. Hareketi, üretimi sayesinde hayatında eksilen imkânların yerini mutluluk ve huzur almıştı. “Hayatta boşluk yokmuş” diyerek gülümsedi.

  

 *****

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkide Ustalık Programı, kolayca anlaşılabilen, hemen hayatınıza alabileceğiniz, faydasını tüm ilişkilerinizde görebileceğiniz ve yine tüm ilişkilerinizde kullanabileceğiniz üst versiyon bir programdır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Başarı Psikolojisi Semineri, benzersiz içeriğiyle baştan sona bir strateji eğitimidir. Tüm hayatınızda ve süreçlerinizde kullanabileceğiniz, kolayca anlayıp hemen hayatınıza alabileceğiniz ve faydasını toplamda kat kat görebileceğiniz stratejiler sunar.

*****