Fatma Ebe

Hey gidi Fatma Ebe…Her doğumda alnından damla damla ter, yanında kaynamış su ve beyaz ak pak tülbenti ile yine bir doğum. Yine, yeniden bir sancıya;

‘’Yettim huu açın kapıyı…’’ diye çığlık çığlığa Fatma ebe. Kollarını sıvadı, “Bismillahirrahmanirrahim” dedi ve elini sıcak suya daldırdı. O kadar alışmış ki, elleri kıpkırmızı olmasına rağmen kendisi bir o kadar rahat… 

“Gel yavrum… ha gayret çocuğum… dön yavrum…”

Ellerine doğduğum ebem Fatma ne kadar da güven verdin bana… 

O gün hiç tereddüt etmeden oturuvermiştim avuçlarına da belimden kavrayıvermiştin diğer ellerinle… 

Tülbentinin kenarından tel tel beyaz saçları çıkmış çakmak çakmak gözleriyle her doğum sonrası yine bembeyaz dişleri aydınlatıverdi odayı. 

Hey gidi Fatma ebem…

Anacığım sancılar içerisinde ıkınırken tüm konsantrasyonu bir ben de bir anacığımda olan, güçlü bileği yumuşacık elleri olan fedakâr kadın.

-"Leyla hadi dayan! bak 3 oğlanın üstüne bir kız geliyor... Hadi dayan kızım, hadi Leyla !

“Hayata başlama yolculuğumdaki ilk motivasyon kaynağım…” diye iç sesimi dinlerken birden ablamın ilk doğum yaptığı gün geldi gözümün önüne. Her şey ne kadar sıralı ve sıradandı.

Annem;
‘’Hadi Semra! ablan çıktı doğumdan! Şimdi uyandığında çok ağrıları olur, malum sezaryen sonrası çok ağrılı ve zahmetli kızım…” diye hızlı hızlı yürüyüp hızlı hızlı konuşarak doğum odasına vardık.
Ne ilginç diye düşünmüştüm; fabrikasyon doğum, fabrikasyon duygular, fabrikasyon ilişkiler…

Oysa hep merak ederim küçüklüğümden beri hiç tanımadığım Fatma Ebe’ ye karşı olan bu hissiyatımın adı neydi diye? Neden onu düşündüğümde sanki ben de bir emaneti kalmış da, onu vermek zorundaymışım gibi hissettiğim şeyin adı neydi?

Kaç kez anlattırdım anneme doğduğum o anı, bilmiyorum ama her seferinde içim gülüyor işte. Ama en çokta annemden dinlemek öyle hoş ki…

Annem ve ben. Nedendir bilmem ama hoşuma giden bir sürü şey vardı. Mesela sadece ben vardım annem için o anda. Canım annem, o an doğum sancısını bile benim için çekiyordu. Ama en çokta bunu annemden dinlemek hoştu.

İnsan ancak kendisine yapılan iyiliği unutmayarak güçlü bağlar oluşturabilirdi iki insan arasında. Tıpkı dağ sporcusunun, bir dağdan diğer dağa ancak sağlam bir bağ ile geçebildiği gibi…

Arkadaşa, eşe, ilişkilere, hayata geç kalmamak için vefalı olmak gerekirdi. İlişkide şifadır daha önceki yapılan güzellikleri, yaşanılan hoş anıları unutmamak. Hiç tanımadığım bir insana karşı hissettiğim duygunun adı tam da bu olsa gerek: Vefa. Yüreğinde taşıdığın vefa ilişkide sürekliliğin membaıdır.

Keşke Fatma Ebe’ yi bir kez görüp ellerini öpüp teşekkür edebilseydim. Dünyaya gelirken ilk iyiliği gördüğüm ellerine doğduğum Fatma ebem.

Deneyimsel Tasarım öğretisi der ki;

“Vefalı olmak insanı nankör olmaktan uzak tutar.”

Oysa insan yaşadığı gerçeğin o kadar uzağında ki! Bugünkü ilişkileri düşündüm de ne kadar da kaygan zemin üzerinde birlikteliklerimiz.

Sürekli şikayet ve oldukça tatmini düşük platformda sürdürülmeye çalışılan ilişkiler. İnsan kendisine yapılan iyilikleri, güzellikleri, etrafına ve ilişkilerine karşı bu kadar kör yaşarken nasıl görebilirdi ki ?!

Fabrikasyon doğum, fabrikasyon duygular ve fabrikasyon ilişkiler. Tıpkı banttan alınıp paketlenen fabrika ürünleri gibi soğuk. Oysa  Fatma Ebe’ nin şevk ve ümit verirken alnındaki ter ve anacığımın sancı sancı kıvranırken, tamamlanmasını beklediği doğum kadar güzeldi hayat. Tüm yorgunluğu acısı bu sonuca değmez miydi? Tüm anne-çocuk ve tüm aile için değmez miydi? Aslında yaşadığımız hayatın kendisi de bu değil miydi? Yeni giydirdiği kıyafetimi hemencecik kirlettiğim, kardeşimin eriğini yediğim için annemden yediğim azar gibi güzel değil miydi? Azarlarken öğreten, korkuturken gözlerinin içindeki;

-‘’Sana kıyamıyorum evladım…’’ cümlesini hissettiren anne kadar güzel değil miydi hayat?

-‘’Hem merdivenden düşen benim, canı acıyan benim hem de neden düştün diye annemden paparayı yiyen benim… Bu nasıl iş?” diye kafamdaki bi dünya soruları düşünürken….

Gece sıcak yatağından kalkıp elini alnıma koyup ateşime bakıp üzerimden kaymış olan yorganı örten o kadını görene kadardı sorularımın ömrü.

Şimdi anacığım 81 yaşında… Babamı kaybettiğimden beri annem; hem annem, hem de babamın emanetiydi artık. Seviyorum annemi.

Geç kalırsa insan vefanın adı pişmanlık olur.

Ben sana geç kalmak istemiyorum annem. Sen, ben ve biz hayattayken seni yaşamak istiyorum. İnsan elinden kayıp gidenlere üzülüp hiç bir şey yapmayarak elinde olanlardan mahrum olur.

Dönüp baktığında kim var, kimler var ve ne var ?

Eşin…

Evladın…

İşin…

Kardeşin…

Dostların…

Kitapların…

Sağlığın …

Üzerinde zaman işleyen ne varsa…

Geç kalmamalı …

İnsan ilişkilerine yani hayata geç kalmamalı.

Vefalı olup hayatı yakalamalı… 

 *****

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi geliştirmek ve buna göre iletişimimizi daha kaliteli bir seviyeye getirmek için tasarlanmış özel bir programdır. Bu programda, insanları ve kendimizi daha nitelikli ve detaylı tanıyabilmek için ihtiyacımız olan bilgiler sunulur. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi İlişkide Ustalık Programı, kolayca anlaşılabilen, hemen hayatınıza alabileceğiniz, faydasını tüm ilişkilerinizde görebileceğiniz ve yine tüm ilişkilerinizde kullanabileceğiniz üst versiyon bir programdır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Başarı Psikolojisi Semineri, benzersiz içeriğiyle baştan sona bir strateji eğitimidir. Tüm hayatınızda ve süreçlerinizde kullanabileceğiniz, kolayca anlayıp hemen hayatınıza alabileceğiniz ve faydasını toplamda kat kat görebileceğiniz stratejiler sunar.

*****