Gerçeğe Uyanmak

 

 

 

                                     

Derin uykusunda uyuyan Ada, bir gün gözlerini gerçeklere açtı. Asla gitmez dediği herkes gitmiş, asla bitmez dediği ilişkileri bitmişti. Ve bir gün evinde yalnızlık hissiyle baş başa kalmıştı. İnsan tek kalabilirdi ama asla yalnız olmamalıydı, bu işte bir gariplik hissetti Ada. Boşluk hissinin ne bir insanla, ne bir eşyayla ne de bir kariyerle kapanmayacağını anlamıştı artık…

Gerçeklere uyanmak için hayat bazen insanı tek başına bırakırdı. Köşeye sıkıştırırdı. Çünkü ne yazık ki insanoğlu ancak böyle o derin uykusundan uyanırdı. Ada için de bu böyle olmuştu. “Neden ben?” diye şikayet etmek yerine düşünmeye başladı. İnsanlar onu terketmişti evet ama bunun gerçek sebebi neydi? Kariyeri, ilişkileri kötüye gitmişti ama bir sebebi olmalıydı, nerede yanlış yapmıştı?

Ve bir gün anladı ki tutunduğu her şey aslında onu uçuruma doğru sürüklüyormuş, tutundukları onu bırakmasaydı eğer…

Anladı ki, hayat insanı bazen tek bırakırmış asıl tutunması gerekene tutunabilsin diye.

Anladı ki, aleyhine görünen tüm olaylar aslında lehineymiş.

 Ve anladı ki, insan somut şeylerde aradığı huzuru bulamazmış.

 Ada irdeledikçe anladı ve anladıkça mutlu oldu. Uçurumu arkasına alıp yüzünde bir tebessümle ona zarar veren her şeyden adım adım uzaklaştı…