Deneyimsel Tasarım Öğretisi - DTÖ

Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ), sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı ve daha mutlu olmalarına destek olur.

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İLİŞKİLERDE USTALIK
Başarı Psikolojisi
YAHYA HAMURCU KİMDİR
SESLİ YAZI
KUDÜS YAZI DİZİSİ

Kasım, 2025 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

Öne Çıkan Yayın

Başarı Psikolojisi - DTÖ Seminerler

tarih: Şubat 14, 2024

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

DOĞRU TEPKİ

tarih: Kasım 26, 2025

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Öğretmenlerimiz

tarih: Kasım 24, 2025

Kıymet öğrenme

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Bir Adım Geri

tarih: Kasım 18, 2025

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Ev mi Yuva mı?

tarih: Kasım 16, 2025

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Mutluluk :)

tarih: Kasım 05, 2025

imkan istek mutluluk

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Blog

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkilerde Ustalık
Başarı Psikolojisi

Translate/Çeviri

Son Yayınlananlar

Öğretmenlerimiz

Sezin, deniz kenarında oturmuş martıları izliyordu. “Martılar uçmayı nasıl öğreniyor?” diye düşündü. Bir kuş için uçmak, hayatının en temel gerekliliğiydi. Ve martı uçmayı, yuvasında annesinden öğreniyordu. İlk öğretmeni annesiydi; tıpkı insanın hayattaki ilk öğrenmelerinin ailesi olması gibi. Ama insan kuştan farklıydı; çünkü insanın sadece yaşamsal gereklilikleri değil, hayata dair bitmeyen istekleri vardı. Ona uçmayı bilmek yetmezdi, daha fazlasını bilmeye ihtiyacı vardı. Bu nedenle kurslara, okullara, üniversitelere ihtiyaç duyuyordu. Öğretmeni geldi aklına, ilkokuldaki hallerini hatırladı. 4'ler çarpım tablosunda çok zorlanmıştı. Ama öğretmeni bıkmadan tekrar tekrar anlatmıştı. Tamamını ezberlediğinde öğretmeninin ona olan gururlu bakışını hatırladı. "Vay be! Ben olsam kendime bu kadar sabredemezdim." derken buldu kendini. Öğretmek sadece müfredatı tamamlamak değil, bir insanın hayat yolunda eksik kalan parçalarını tamamlamaktı. Çünkü öğretmen yalnı...

Ev mi Yuva mı?

Elinde kahvesiyle balkonuna çıktı Hakan bey. Gözü hemen apartmanlarının önünde duran yıllanmış ağaçlarındaki kuş yuvalarına takıldı. ‘Kuş yuvalarının beni hayrete düşüren bir yanı var. Elleri olmadan ördükleri bu yapıya neden kuşların evleri demiyoruz da yuva diyoruz. Sahi ev ve yuva aynı mı? ‘dedi. Sonra bir serçenin gagasındaki uzun ince çalıya takıldı gözleri. O kadar küçüktü ki gagası. Getirdiği bu çöplerin yuva olabilmesi için kaç defa gidip gelmesi, araması bulması, çöpleri ördüğü o boşluklara takıp çıkarması gerekir diye düşündü. Ne büyük emekti. Gerçi son günlerde zihnini emek konusu baya meşgul ediyordu. Aslında meşgul eden şey oğluydu. Hiç yorulmasın diye uğruna her şeyi yaptıkları oğlu. Yeni de evlendirmişlerdi. Onlar mutlu olsun diye yapmadıkları kalmamıştı Güllü hanımla. Evlerini onlar almış, oturacakları evin temizliğini onlar yapmış, düğünleri için elinde kalan son emekli birikimlerini harcamıştı. Eşyaları geliniyle oğlu seçmişti ama sade...

Bir Adım Geri

Melis son zamanlarda ilişkisini kurtarmak için her yolu denemişti. Daha çok konuşmuş, daha çok açıklamış, daha çok anlatmıştı. Daha çok arayıp, daha çok sormuş, organizasyonlar yapmıştı ama olmuyordu…Ne kadar çok uğraşsa da, aralarındaki sessizlik büyüyordu. Her tartışmadan sonra içinden aynı cümle geçiyordu: “Biraz daha ilgilensem düzelir.” Bir akşam, yine uzun bir mesaj yazdı sevgilisine… Neden kırıldığını, ne hissettiğini, nasıl değişmek istediğini, onu ne kadar çok sevdiğini tek tek anlattı. Tam mesajı gönderecekti ki İrem telefonu elinden alıp ona engel oldu ve “Biraz mola vermelisin.” dedi. Melis’in dediği tek şey ise; “Keşke o da biraz çabalasa…” oldu. İrem arkadaşı Melis’i zorladı. “3 gün mola vereceksiniz, bu 3 günü beraber geçireceğiz. Her anında senin yanında olacağım…” Melis hiç bir şey söyleyemedi. O an aynada kendine baktı. Yorgundu. İrem devam etti: “Ya çözüm daha çok anlatmakta değilse? Belki de hiç anlatmamaktadır.” O gece mesaj atmadı Melis. İçi içini yiyordu, gözüne ...

Mutluluk :)

Ayşe son haftalarda tek bir şeye odaklanmıştı... Yeni çıkan saç şekillendiriciye. Reklamlarda gördüğü o renkli şekillendirici, onun için yalnızca bir ürün değil, sanki eksik parçasıydı. “Onu alınca kendimi daha iyi hissedeceğim,” diyordu her seferinde. Bir akşam maaşını hesaplayıp iç geçirdi. “Her şey çok pahalı… Bir şey almak istiyorum ama yetmiyor. Ne zaman rahatlayacağım ben?” O sırada komşusu Meryem teyze onu bir bardak kahve içmeye davet etti. Sohbetler edilmişti. Meryem teyze hafifçe gülümseyerek: “İnsanın mutluluğunu neye bağladığı çok önemlidir.” dedi. Ayşe de başını salladı ama içten içe yaşlı teyze beni anlayamaz diye düşündü. Bir süre sonra ise borçlanarak o çok istediği saç şekillendiriciyi aldı. Kutuyu açarken kalbi hızla atıyordu. Ama ilk denemeden sonra aynadaki yüzü, beklediği kadar mutlu görünmedi. Saçları pürüzsüzdü ama içinde hala bir şeyler eksikti. Ertesi sabah işe giderken apartman girişinde Meryem teyzeyi gördü. Kadıncağız pazara gid...

Yanılgı

İnsan bu hayatta istekleri olan bir canlı. İsteklerinin getirdiği sorumluluklardan da bunalıp şikayet eden. Zamanın hızlı olmasından yakınır mesela, zorlandığı durumlarda ise zamanın hızla geçmesini ister. İstediği okulu kazanmak için çabalar, kazandığının zorluğundan yakınır. İşi olsun diye yıllarca okul okur, işin zorluğundan yakınır. Mevki, makam ister sonrasında o makamın getirdiği yoğunluktan yakınır. Aile olabilmek için mücadele eder, evliliğin getirdiklerinden yakınır. Büyük evi olsun ister, olunca da temizliğinden yakınır. Çocuğu olsun diye her şeyi yapar, çocuktan sonra zamansızlıktan yakınır. Yemek yemek ister, kilodan yakınır. Zayıf olmak ister, açlıktan yakınır. Sağlıklı olmak ister, spordan yakınır. Arabası olsun ister, masrafından yakınır. Hayat insana ne sunarsa sunsun, karşılığında insandan bekledikleri var. Hayat bir yere varmak değil, varabilmek için mücadele etmek. Çünkü varılacak olan bir sonuç yok hayatta, sürekli devam eden bir ...

DOĞRU TEPKİ

Ayşe ve Elif, arkadaşlarının nikahı için birlikte hazırlanıyorlardı. Elif: ‘’Saçlarımı yapar mısın?’’ dedi. Ayşe, marifetliydi saç örgüsünün her çeşidini yapabiliyordu. Ayşe, Elif’in saçlarını yaparken gözü saate ilişti. Birde ne görsün nikaha yarım saat kalmıştı. Apar topar evden çıktılar nikaha yetişmek için ama nikahı kaçırıp takıya yetişmişlerdi. Gecikmeden kaynaklı Elif, Ayşe’ye sitem edip: ‘’Senin yüzünden geciktik’’ dedi. Oysa nikaha yarım saat kaldığını Ayşe söylemişti. Elif’in istediği saçı yaparken gecikmelerine rağmen sitemi duyan yine Ayşe olmuştu. O an bu durumun pek çok kez tekrarladığını fark etti. Elif’le aynı iş yerinde aynı departmanda çalışıyorlardı. Elif finansta, Ayşe muhasebedeydi. Ödeme tablosunda, sigorta poliçelerinde bir sıkıntı yaşanırsa hemen kendi eksikliğinden de olsa Ayşe’yi suçluyor ve onu azarlamayı kendine hak görüyordu. Düşündü, bunu hak edecek ne yapmış olabilirdi? Çoğu zaman onun yapmadığı işleri yapıyordu. Yeni aldığı mont ve ayak...

Kolay Olanı Zor Sanmak

Ev sessizdi. Sadece Ayşe teyzenin bastonunun parke üzerinde çıkardığı ritmik tıkırtı duyuluyordu. Yaş kemale ermiş, dizleri yürümekte zorlanıyordu. Kalbi bazen hızla çarpıyor, bazen de yavaşlıyordu. Günün çoğunu koltukta oturarak geçiriyor, evin içindeki küçük hareketler bile onu yoruyordu. Ona en çok kızı Elif yardım ediyordu. Sabahları ilaçlarını ayırıyor, akşamları yemeklerini hazırlıyor, hastane kontrollerine götürüyordu. Annesinin “kızım, yoruluyorsun” dediği her seferde gülümsüyor, “senin için değer” diyordu. Ama evin bir de oğlu vardı... Kerem. Önceleri “Ben de ilgilenirim,” derdi. Fakat sonra iş yoğunluğu, zaman darlığı, belki de içten içe “Elif zaten yapar” düşüncesiyle eve pek uğramaz olmuştu. Kerem annesine olan sevgisini hiç kaybetmemişti ama sorumluluğu paylaşmak yerine hep erteledi. Her defasında “Ben yapsam beceremem, hem ablam bu işlerde çok iyi. O zaten düzenli, sabırlı, güçlü… Benim yapamadıklarımı kolayca hallediyor. Ne gerek var aksatmaya?” diye dü...

Susuyorsak Bir Sebebi Var!

Sosyal medyada gördüğüm bir yazı oldukça etkilemişti beni… “10 yıllık arkadaşım bir yıldır konuştuğu görüştüğü erkek arkadaşını bize söylememiş. Dün akşam aile arasında söz kesmişler, onu da söylemedi. Neden sakladın diye sorunca; nazar değerdi diyor. Ben de su içsem anlatıyorum sonra su boğazımda kalıyor…” Ne düşündürücü öyle değil mi? Halbuki bizim en iyi yaptığımız şeylerden biri; güzel bir şeyleri hemen çevremize aktarmak, mutluluğumuzu paylaşmak… Burada niyetimiz sevincimizi paylaşmaktı halbuki… Sürecimize iyi bir niyetle başlıyoruz aslında. Fakat sonrasında olaylar hemen patlak veriyor. Halbuki güzel bir şey yapmıştık; sevdiklerimizle mutluluğumuzu paylaşmıştık. Bunda ne vardı ki? Niyet temiz, anlatılan güzel, işin ucunda keyif de var… Eee sorun nerede ki?! Yeni bir işe başladığımızda işin güzelliğinden, parasından pulundan, patronun iyiliğinden, ortamın güzelliğinden bahsederiz. Yeni ev ya da araba aldığımızda hemen sevdiklerimize evimizi göstermek, arabamızla iki tur attırmak i...

Kuafördeki Kadın

Yine iki ayağı bir pabuca girmişti. Günlerdir hazırlanıyordu eşinin doğum günü kutlaması için. Hediyeler, yemekler, pastalar, yeni kıyafetler... Kuaförde işi tahmininden uzun sürünce kardeşini aradı kendisini alıp eve bırakması için. Arabası aylardır kardeşindeydi. Kardeşi gırtlağına kadar borç yapınca arabasını satmak zorunda kalmıştı. Az direnmemişti satmamak için. Ama ablasının kaynakları da tükenince mecbur kaldı. “Sen zaten pek kullanmıyorsun, sen sat arabanı, ben param oldukça öderim, daha iyi bir şey alırsın.” diye ablasını ikna etmişti aslında ama o eniştesi yok muydu, o izin vermemişti. Ne bencil bir adamdı. O olmasa ablasıyla ne kadar iyi olacaklardı. Her şeye karışıyordu. Ablasının kendi kazandığı parayla aldığı arabadan ona neydi ki? İşleri hep ters gittiği için ara sıra ablasından destek alması da batıyordu adama. “Kardeşinim ben senin, tabii ki bana destek olacaksın!” diye bas bas bağırmıştı ablasına. “Al işte, yine duymuyor telefonu, taksi de bulamam bu yağmurd...

Kıymetlendiremeyeceksen Dokunma!

İnsan da solar, çiçekler gibi… Ama solması doğasından mıydı, yoksa kopardıkları için miydi? Toprağından koparırsam, süslü cümlelerle severler seni… Merhamet gösterdiklerini zannedersin vazoya su eklediklerinde... Toprağa muhtaçtır bitki… Yeşerebilmesi için, açabilmesi için… Solarsa dahi, toprağında nihayetinde; solsa ve düşse yaprağı kaybolmaz… Toprağına düşer yine mineral olur, birleşirler hep birlikte… Bir sonraki tohumun sebebi olur… Soldu belki ama açacaktır yine… Nihayetinde tohumundan kopmadığı sürece...Velhasıl, tekrar açabilmesi için olması gerektiği yerde… Ait olmadığı yerde açamaz çiçek… Merhamet ettiğini zanneti insan… Koparırken çiçeği dalından… Bir de şeker ekledi suyuna… İşte son üfleyişti insanın, vicdanına… Bir kaç gün daha masasını süslesin de... Ne de olsa gidecekti bir kaç güne çöpe… Çöpe atılmak için tüm zorluklara rağmen açmadı o çiçek… Öyle sırf sen ...

Arşivleme

Kasım 20255
Ekim 20257
Eylül 20252
Ağustos 20255
Temmuz 20258
Haziran 20258
Mayıs 20256
Nisan 20254
Mart 202529
Şubat 20255

Daha fazla göster Daha az göster

Blogger tarafından desteklenmektedir