Deneyimsel Tasarım Öğretisi - DTÖ

Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ), sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı ve daha mutlu olmalarına destek olur.

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İLİŞKİLERDE USTALIK
Başarı Psikolojisi
YAHYA HAMURCU KİMDİR
SESLİ YAZI
KUDÜS YAZI DİZİSİ

Kasım, 2025 tarihine ait yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

Öne Çıkan Yayın

Başarı Psikolojisi - DTÖ Seminerler

tarih: Şubat 14, 2024

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Kalitesiz Kalabalık

tarih: Kasım 28, 2025

güç sınır taviz

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

DOĞRU TEPKİ

tarih: Kasım 26, 2025

çözüm sınır tepki

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Öğretmenlerimiz

tarih: Kasım 24, 2025

Kıymet öğrenme

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Bir Adım Geri

tarih: Kasım 18, 2025

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Ev mi Yuva mı?

tarih: Kasım 16, 2025

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Mutluluk :)

tarih: Kasım 05, 2025

imkan istek mutluluk

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Blog

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkilerde Ustalık
Başarı Psikolojisi

Translate/Çeviri

Son Yayınlananlar

Öğretmenlerimiz

Sezin, deniz kenarında oturmuş martıları izliyordu. “Martılar uçmayı nasıl öğreniyor?” diye düşündü. Bir kuş için uçmak, hayatının en temel gerekliliğiydi. Ve martı uçmayı, yuvasında annesinden öğreniyordu. İlk öğretmeni annesiydi; tıpkı insanın hayattaki ilk öğrenmelerinin ailesi olması gibi. Ama insan kuştan farklıydı; çünkü insanın sadece yaşamsal gereklilikleri değil, hayata dair bitmeyen istekleri vardı. Ona uçmayı bilmek yetmezdi, daha fazlasını bilmeye ihtiyacı vardı. Bu nedenle kurslara, okullara, üniversitelere ihtiyaç duyuyordu. Öğretmeni geldi aklına, ilkokuldaki hallerini hatırladı. 4'ler çarpım tablosunda çok zorlanmıştı. Ama öğretmeni bıkmadan tekrar tekrar anlatmıştı. Tamamını ezberlediğinde öğretmeninin ona olan gururlu bakışını hatırladı. "Vay be! Ben olsam kendime bu kadar sabredemezdim." derken buldu kendini. Öğretmek sadece müfredatı tamamlamak değil, bir insanın hayat yolunda eksik kalan parçalarını tamamlamaktı. Çünkü öğretmen yalnı...

İpek Halı

Ali evlerinin balkonunda ipek böcekleriyle ilgileniyordu. Böcekler, koza yapmaya başlamıştı. Her gün onları izlemek, o ipek kozayı yaptıklarını görmek merak uyandırıyordu. Bu merakı Ali’nin ilerde çok işine yarayacaktı ama o şuan farkında değildi. Ali'nin b abasının yün halı atölyesi vardı. Babası artık yaşlanınca atölyeyi ondan devraldı ve yıllar içerisinde halı da bir marka haline gelmişti. Halıcılıkta bu kadar ilerlemesinin sebebi özenle dokudukları ipek halılardı. Kimse onlar gibi ipek halı yapamıyordu. Halı değil sanki sanat eseriydi. Bazı müşterileri yere sermeye kıyamaz, duvarlarına asardı. Özellikle markanın tanınmasını sağlayan artık klasikleri haline gelmiş sarı renkli halılarıydı. Bu sarı halının bir hikayesi vardı. Bir böceğin kelebeğe dönüşünü anlatıyordu. Baktıkça bakası geliyordu insanın, her detayı özenle dokunmuştu İpek böcekleri, dönüşüm öyküsünde önce kendini bir kozanın içine saklar. Bin bir uğraşla o kozadan çıkar ve bakamaya doyamadığın bir kelebek ...

Bir Adım Geri

Melis son zamanlarda ilişkisini kurtarmak için her yolu denemişti. Daha çok konuşmuş, daha çok açıklamış, daha çok anlatmıştı. Daha çok arayıp, daha çok sormuş, organizasyonlar yapmıştı ama olmuyordu…Ne kadar çok uğraşsa da, aralarındaki sessizlik büyüyordu. Her tartışmadan sonra içinden aynı cümle geçiyordu: “Biraz daha ilgilensem düzelir.” Bir akşam, yine uzun bir mesaj yazdı sevgilisine… Neden kırıldığını, ne hissettiğini, nasıl değişmek istediğini, onu ne kadar çok sevdiğini tek tek anlattı. Tam mesajı gönderecekti ki İrem telefonu elinden alıp ona engel oldu ve “Biraz mola vermelisin.” dedi. Melis’in dediği tek şey ise; “Keşke o da biraz çabalasa…” oldu. İrem arkadaşı Melis’i zorladı. “3 gün mola vereceksiniz, bu 3 günü beraber geçireceğiz. Her anında senin yanında olacağım…” Melis hiç bir şey söyleyemedi. O an aynada kendine baktı. Yorgundu. İrem devam etti: “Ya çözüm daha çok anlatmakta değilse? Belki de hiç anlatmamaktadır.” O gece mesaj atmadı Melis. İçi içini yiyordu, gözüne ...

Gerçeğe Uyanmak

Derin uykusunda uyuyan Ada, bir gün gözlerini gerçeklere açtı. Asla gitmez dediği herkes gitmiş, asla bitmez dediği ilişkileri bitmişti. Ve bir gün evinde yalnızlık hissiyle baş başa kalmıştı. İnsan tek kalabilirdi ama asla yalnız olmamalıydı, bu işte bir gariplik hissetti Ada. Boşluk hissinin ne bir insanla, ne bir eşyayla ne de bir kariyerle kapanmayacağını anlamıştı artık… Gerçeklere uyanmak için hayat bazen insanı tek başına bırakırdı. Köşeye sıkıştırırdı. Çünkü ne yazık ki insanoğlu ancak böyle o derin uykusundan uyanırdı. Ada için de bu böyle olmuştu. “Neden ben?” diye şikayet etmek yerine düşünmeye başladı. İnsanlar onu terketmişti evet ama bunun gerçek sebebi neydi? Kariyeri, ilişkileri kötüye gitmişti ama bir sebebi olmalıydı, nerede yanlış yapmıştı? Ve bir gün anladı ki tutunduğu her şey aslında onu uçuruma doğru ...

DOĞRU TEPKİ

Ayşe ve Elif, arkadaşlarının nikahı için birlikte hazırlanıyorlardı. Elif: ‘’Saçlarımı yapar mısın?’’ dedi. Ayşe, marifetliydi saç örgüsünün her çeşidini yapabiliyordu. Ayşe, Elif’in saçlarını yaparken gözü saate ilişti. Birde ne görsün nikaha yarım saat kalmıştı. Apar topar evden çıktılar nikaha yetişmek için ama nikahı kaçırıp takıya yetişmişlerdi. Gecikmeden kaynaklı Elif, Ayşe’ye sitem edip: ‘’Senin yüzünden geciktik’’ dedi. Oysa nikaha yarım saat kaldığını Ayşe söylemişti. Elif’in istediği saçı yaparken gecikmelerine rağmen sitemi duyan yine Ayşe olmuştu. O an bu durumun pek çok kez tekrarladığını fark etti. Elif’le aynı iş yerinde aynı departmanda çalışıyorlardı. Elif finansta, Ayşe muhasebedeydi. Ödeme tablosunda, sigorta poliçelerinde bir sıkıntı yaşanırsa hemen kendi eksikliğinden de olsa Ayşe’yi suçluyor ve onu azarlamayı kendine hak görüyordu. Düşündü, bunu hak edecek ne yapmış olabilirdi? Çoğu zaman onun yapmadığı işleri yapıyordu. Yeni aldığı mont ve ayak...

Portakal Çiçekleri

Sabahın ilk ışıklarıyla uyanmış ve temiz havayı içine çekmişti. Sanki dün onca şey yaşanmamış gibi sakindi her şey. Oysa dün tüm hayatı değişmişti. Yıllarca emek verdiği işinden çıkarılmıştı, üstelik yakın sandığı arkadaşının ihanetiyle. Hızlıca hazırlandı ve koşuya çıktı. Sabahın sakinliğinde ve temiz havasında koşmayı seviyordu Mehtap. Yeni yeni hareketlenmeye başlayan hayata karışmak iyi geliyordu ona. Üstelik bu mevsim en sevdiği mevsimdi. Sokaklar portakal çiçeklerinin mis gibi kokusuyla doluydu. Aldığı her nefes sadece ihtiyacını gidermiyordu. Güzel kokusu sayesinde haz da veriyordu. Hem o yeni açmış çiçekleri görmek insana umut da oluyordu. Çünkü kara kıştan çıkmanın müjdecisi ve her kötü zamanın geçtiğinin habercisiydi. Bu hayatta her şey geçiciydi. Hiçbir şey sürmüyordu sonsuza kadar. Ne iyi ne kötü… Ve bu çiçekler bunun en güzel kanıtıydı. Hep böyle kalsın istiyordu ama zamanı gelince o çiçekler portakallara dönüşürken yavaş yavaş kuruyup döküleceklerdi. Keşke hiç solma...

Kalitesiz Kalabalık

O rengârenk, güzel masaya bakakaldı Ela. Sınırları oluşuna ve buna rağmen insanların ondan vazgeçmemesine. O sırada kendini düşündü, sanki en ufak tepkisinde insanlar ona sırtını dönüyordu. Arkadaşının dedikleri kulaklarında çınladı: “Ela çok taviz veriyorsun, insanlara hayır diyemiyorsun. Sonra üzülen yine sen olacaksın.” ‘’İyi de insanlar beni daha çok sevsin diye hep evet diyorum. Uyumlu biri olursam belki beni daha çok aralarına alırlar. Hem tek başıma kalmam.” Diye düşünürdü. Peki, gerçekten de öyle miydi? İnsan her şeye evet dedikçe, uygun sınırlar çizmedikçe daha mı çok sevilir? Ve ya hayır diyebilmek tek başına kalmasına mı sebep olur insanın? Aklında bir sürü soru dönüyordu. En son dayanamayıp arkadaşını aradı: -Alo Betül, nasılsın? -İyiyim Elacığım, sen nasılsın? -Bu ara ilişkilerimi gözden geçiriyorum. Sanki bazı şeyleri boşuna yapıyor gibi hissediyorum. Herkese, her teklife evet diyorum, işim olsa bile onların planlarına uyum sağlamaya çalışıyorum. Yeri ...

Küçük Bir Adım

Pencereden dışarıya bakarken gözü sokakta top oynayan çocuklara takılmıştı Mehmet'in. Çocukların hayali futbolcu olmaktı, onları izlerken kendini düşündü. Üniversiteyi bitirdiği yıllarda ne kadar çok hayali vardı hayatla ilgili. Bu hayallerinin çoğunu da gerçekleştirmişti aslında ama son günlerde bir soru dönüp duruyordu zihninde: Neydi yaşamının amacı? Bugün kurduğu hayatından memnundu, iyi seçimler yapmıştı kendince. Ve o seçimler bugünlerini dizayn etmişti. Sahiden de insanın hayatında seçimler ne kadar önemliydi… Seçim denilen şey çok basit görünüyordu insanın gözünde. Küçücük bir anın içerisinde verilen bir karardı. Ama o küçücük şeyin çok büyük bir açılımı vardı. Tüm yaşamını kapsayan bir açılım hem de... Yıllar, yıllar, yıllarını alan. Bu yüzden insan çok iyi düşünmeliydi seçim yapmadan önce. Çünkü insanın amacı dününden daha iyi olmaktı ve bunun yolu yapılan seçimlerden geçiyordu. İyi de nasıl tercih edecekti ki doğruyu, eğer o konuda bilgisi eksikse veya ya...

Hacer Gibi Olmak...

Bilir misin? Süt emen evladına su arayan o muazzam güzel kalpli anneyi… Issız bir çölün ortasında evladıyla kalmıştı… Korunmaya muhtaç bir halde hiçbir şeyden korkmadan… Mütevazi o iki tepenin arasında canla başla koşmaya başlamıştı… Arayıştaydı… Bir uçtan bir uca koşuyordu. Susuzluğunun giderileceğini, zayi olmayacağını umut ederek… Bir noktadan bir noktaya koşuyordu zemzem çıkacağını bilmeden… Annelik şefkatiyle tüm gücünü sarf ediyordu. Sıcak tepelerde takati tükeninceye kadar koştu… Vee… İşte sıcak sinelerini serinleten susuzluğunun giderildiği o an… Kurak vadide, hayat suyu zemzeme kavuşma… Su fışkırdı, heyecanla elleriyle etrafını çevirdi… Zemzem oldu… Ne muazzam örnek… Hacer ve zemzem… Ne çok şey anlatır bize… Yeter ki doğru kapıdan gir… Yeter ki niyetin iyi olsun.. Yeter ki hedefin olsun… Yeter ki hayat mücadelende gayretin olsun… Y eter ki korku ile ümit arasında ümidin fazla olsun… Yeterki vazgeçme…...

Susuyorsak Bir Sebebi Var!

Sosyal medyada gördüğüm bir yazı oldukça etkilemişti beni… “10 yıllık arkadaşım bir yıldır konuştuğu görüştüğü erkek arkadaşını bize söylememiş. Dün akşam aile arasında söz kesmişler, onu da söylemedi. Neden sakladın diye sorunca; nazar değerdi diyor. Ben de su içsem anlatıyorum sonra su boğazımda kalıyor…” Ne düşündürücü öyle değil mi? Halbuki bizim en iyi yaptığımız şeylerden biri; güzel bir şeyleri hemen çevremize aktarmak, mutluluğumuzu paylaşmak… Burada niyetimiz sevincimizi paylaşmaktı halbuki… Sürecimize iyi bir niyetle başlıyoruz aslında. Fakat sonrasında olaylar hemen patlak veriyor. Halbuki güzel bir şey yapmıştık; sevdiklerimizle mutluluğumuzu paylaşmıştık. Bunda ne vardı ki? Niyet temiz, anlatılan güzel, işin ucunda keyif de var… Eee sorun nerede ki?! Yeni bir işe başladığımızda işin güzelliğinden, parasından pulundan, patronun iyiliğinden, ortamın güzelliğinden bahsederiz. Yeni ev ya da araba aldığımızda hemen sevdiklerimize evimizi göstermek, arabamızla iki tur attırmak i...

Arşivleme

Aralık 20254
Kasım 20256
Ekim 20257
Eylül 20252
Ağustos 20255
Temmuz 20258
Haziran 20258
Mayıs 20256
Nisan 20254
Mart 202529

Daha fazla göster Daha az göster

Blogger tarafından desteklenmektedir