Deneyimsel Tasarım Öğretisi - DTÖ

Ana içeriğe atla

Deneyimsel Tasarım Öğretisi

Deneyimsel Tasarım Öğretisi (DTÖ), sunduğu stratejilerle insanların dününden daha başarılı ve daha mutlu olmalarına destek olur.

Bu Blogda Ara

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İLİŞKİLERDE USTALIK
Başarı Psikolojisi
YAHYA HAMURCU KİMDİR
SESLİ YAZI
KUDÜS YAZI DİZİSİ

iletişim etiketine sahip yayınlar gösteriliyor

Tümünü göster

Kayıtlar

Öne Çıkan Yayın

Başarı Psikolojisi - DTÖ Seminerler

tarih: Şubat 14, 2024

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

O Köy Benim Köyüm Ama Bıraktığım Gibi Değil...

tarih: Ağustos 14, 2025

iletişim ilişki imkan seçim

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Kıymetlendiremeyeceksen Dokunma!

tarih: Temmuz 10, 2025

iletişim ilişki insan Kıymet toprak

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Hasret Kaldım

tarih: Haziran 24, 2025

iletişim ilişki ilişkilerde ustalık

+

Bağlantıyı al
Facebook
X
Pinterest
E-posta
Diğer Uygulamalar

Diğer yayınlar

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Blog

Deneyimsel Tasarım Öğretisi
Kim Kimdir?
İlişkilerde Ustalık
Başarı Psikolojisi

Translate/Çeviri

Son Yayınlananlar

Kimin Öyküsü

Göğe iç geçirip bakanların öyküsü bu… Yürüdüğü yerde battaniyeyi kefen görenlerin… Mezarlara bakarken ağlayanların öyküsü bu… Bir çuval una hayat verenlerin… Şükürlü ile isyan edenin öyküsü bu… Alim ile cahilin öyküsü… Görenle görmeyenin… Duyanla duymayanın… Canı yananla, canı yanmayanın… Günahlarından pişman olanların öyküsü bu… Tövbelerin öyküsü… Samimiyetin öyküsü bu… Ümidin öyküsü… Yetimlerin öyküsü bu… Öksüzlerin… Kardeşsiz kalanların… Akrabası artık olmayanların… Kimsesizlerin öyküsü… Yalnızların öyküsü bu… Tek olanların öyküsü bu… Tek olmakla yalnız olmayı ayırt edenlerin öyküsü… RAB bin Kim? sorusunun öyküsü bu… Filistin’in öyküsü bu… Onlara şahit olan dünyanın öyküsü… Şahitken ne tepki verdiğinin öyküsü bu… Tarafını belli etmenin öyküsü… Son sahneye doğru… Son düzlükte… RAB bin kim? öyküsü bu… ***** Deneyimsel Tasarım Öğretisi Kim Kimdir? Semineri, insan tanıma becerilerimizi gelişti...

Kıymetlendiremeyeceksen Dokunma!

İnsan da solar, çiçekler gibi… Ama solması doğasından mıydı, yoksa kopardıkları için miydi? Toprağından koparırsam, süslü cümlelerle severler seni… Merhamet gösterdiklerini zannedersin vazoya su eklediklerinde... Toprağa muhtaçtır bitki… Yeşerebilmesi için, açabilmesi için… Solarsa dahi, toprağında nihayetinde; solsa ve düşse yaprağı kaybolmaz… Toprağına düşer yine mineral olur, birleşirler hep birlikte… Bir sonraki tohumun sebebi olur… Soldu belki ama açacaktır yine… Nihayetinde tohumundan kopmadığı sürece...Velhasıl, tekrar açabilmesi için olması gerektiği yerde… Ait olmadığı yerde açamaz çiçek… Merhamet ettiğini zanneti insan… Koparırken çiçeği dalından… Bir de şeker ekledi suyuna… İşte son üfleyişti insanın, vicdanına… Bir kaç gün daha masasını süslesin de... Ne de olsa gidecekti bir kaç güne çöpe… Çöpe atılmak için tüm zorluklara rağmen açmadı o çiçek… Öyle sırf sen ...

Moda İkonu

Kızlarrr! Bu sene de indirimlerden bütün gardrobumu yeniledim. Felaket güzel şeyler aldım, hemde çok ucuza. Biliyor musunuz? Bu konuda kendimle çok gurur duyuyorum. İsterseniz sizin gardıroplarınızı da yenileyelim. Ne dersiniz? Filizzz, hem sana da giyinmesini öğretirim" diye gülerek, her zamanki rahatlığıyla masasına geçti Nihan. Bir insanın müsrifliği ile gurur duyması ve kompleksini başkalarını aşağılayarak gizlemeye çalışması ne kadar acı değil mi? Daha da acısı Nihan'ın içinde bulunduğu durumunun hiç farkında olmamasıydı. Her zaman yaptığı alışverişlerden bahseder, çok güzel, çok kaliteli ve modern giyindiğini düşünürdü. Ona göre beraber çalıştığı arkadaşlarının giyimleri çok kötüydü. Kendi algısındaki durumdan zan yapmaktan dolayı hiç acımadan arkadaşlarını çok rahat eleştirir ve sürekli onlara bu konuda akıl verirdi. Arkadaşları ise onun bu huyunu bildikleri için, onu çok sallamazlar, yüzüne bir şey demeseler de arkasından sürekl...

Uyumlanıp Var Olmak Mı? Yoksa...

Ah seneler ne kadar da hızlı geçiyor; sanki dün gibi diye düşündü Selma. Bazen çocuklarına, torunlarına “Benim hayatımı, yaşadıklarımı yazsam roman olur!’’ diye anlatırdı. Selma dört çocuklu bir ailenin en büyük kızıydı. İstanbul’da, varlıklı bir ailenin kızı olarak dünyaya gelmişti. Ama o yıllar, insanların varlıklarıyla övündüğü, gösteriş yaptığı zamanlar değildi. Bu çok ayıp karşılanırdı. Bir gün teyzesi; eniştesi, yanlarında yakışıklı bir genç ve annesiyle çıkageldi. Yakışıklı genç, eniştesinin subay olan kardeşiymiş. Selma hiç üzerinde durmadı. Zaten çok misafirleri olurdu. Bir kaç gün sonra, bu ziyaretin sebebi belli oldu. Selma’yı o yakışıklı teğmene istiyorlardı. Selma “Babam beni uzağa hiç vermez.” diye düşündü. Ama hiç de düşündüğü gibi olmadı. Eniştesi diller dökerek Selma’nın sözünü almayı başardı. Söz kesildikten sonra, genç adamın tayini Ağrı’nın bir köyüne çıktı. Anne babasına kardeşlerine çok düşkün olan genç kız, ilk defa, yaşadığı o büyük ş...

Gazze'de Bir Gün-Sessiz Sinema

Hiç sessiz sinema oynadınız mı? Hani şu konuşmadan, hareketlerle anlatılan ve karşı tarafın tahminlerde bulunduğu oyun… Yerlisi, yabancısı… İki kelime, üç kelime ve dahası… Anlatıcının can çekişe çekişe, yorularak anlatmaya çalıştığı; Karşı tarafında eğlenerek ata tuta oynadığı oyun… Size de çok tanıdık geldi değil mi? Tıpkı Gazze’de yaşananlar gibi… Filistin halkı -çığlık çığlığa- anlatırken tüm dünya sadece ama sadece izliyor; kelimeleri bulmaya bile çalışmıyor! Kelimeler ne peki? Yardım edin, sesimizi duyun, katliam var… Peki anlatanlar çocuksa? Söylenen tek kelime: Açız! Üç maymunu oynayanların ise: Görmedim! Duymadım! Bilmiyorum… Gişesi bol, hasılatı çok acıklı bir film ya da belgesel değil Gazze, gerçek bir öykü hem de gözümüzün önünde… Ama oynanmayan; acı acı yaşanılan! Hiç canlı film izlediniz mi? Gazze tam anlamıyla canlı film; tepkilere göre şekillenen, zalimlerinin zulmüne göre yaşanılan ve zorunlu oynanan… Sahi ya biz o durumda olsaydık!? … Sen Bir Fi...

Anılar Şimdi Gözümde Canlandılar

Saatin sesine uyanan Naz yatağından hızlıca doğruldu. Normalde alarmı sık sık ertelerdi fakat bugün sınavı olduğu için geç kalmak istemedi. Ders çalışmayı son güne bıraktığı için sabahladı. Sabaha karşı çok az kestirip uyandığından üzerinde ayrıca sersemlik vardı. Koridorda karşılaştığı annesine bir şeyler söyledi ve geçti. Annesi genelde onun ne demek istediğini anlamakta zorlanırdı. Çünkü kurduğu cümleler devrik olur, bir de yetmezmiş gibi kelime sonlarını da yuvarlayarak konuşurdu. Bir gün annesi ‘’Günaydın kızım. Ne dediğini duymadım?’’ dediğinde ‘’Anne bana yiyecek bir şeyler hemen hazırlar mısın? Dediklerimi tekrarlatma acelem var!’’ diye cevap verdi. Hazırlandıktan sonra kendini sokağa attı. Attı, çünkü binadan çıkışı bir düşme hızındaydı. Telaşla bindiği otobüs ile neyseki okulun önünde indi ve sınava yetişti. Sınav sonrası arkadaşlarıyla durum değerlendirmesi yapmak istese de birkaç soruyu acele edip yanlış anladığını fark edince canı sıkıldı ve eve dönmeye karar ve...

Susuyorsak Bir Sebebi Var!

Sosyal medyada gördüğüm bir yazı oldukça etkilemişti beni… “10 yıllık arkadaşım bir yıldır konuştuğu görüştüğü erkek arkadaşını bize söylememiş. Dün akşam aile arasında söz kesmişler, onu da söylemedi. Neden sakladın diye sorunca; nazar değerdi diyor. Ben de su içsem anlatıyorum sonra su boğazımda kalıyor…” Ne düşündürücü öyle değil mi? Halbuki bizim en iyi yaptığımız şeylerden biri; güzel bir şeyleri hemen çevremize aktarmak, mutluluğumuzu paylaşmak… Burada niyetimiz sevincimizi paylaşmaktı halbuki… Sürecimize iyi bir niyetle başlıyoruz aslında. Fakat sonrasında olaylar hemen patlak veriyor. Halbuki güzel bir şey yapmıştık; sevdiklerimizle mutluluğumuzu paylaşmıştık. Bunda ne vardı ki? Niyet temiz, anlatılan güzel, işin ucunda keyif de var… Eee sorun nerede ki?! Yeni bir işe başladığımızda işin güzelliğinden, parasından pulundan, patronun iyiliğinden, ortamın güzelliğinden bahsederiz. Yeni ev ya da araba aldığımızda hemen sevdiklerimize evimizi göstermek, arabamızla iki tur attırmak i...

O Köy Benim Köyüm Ama Bıraktığım Gibi Değil...

Selda, birkaç günlüğüne kafa dinlemek için köye, annesinin yanına gelmişti. Annesinin, neredeyse tüm köye hakim bir tepede olan evinin balkonunda kahvesini yudumlarken, bir yandan alabildiğince uzanan ve içinde yeşilin her tonunu barındıran ormanı seyrediyor, bir yandan da çocukluğundaki köy ile aradan yıllar geçtikten sonra geldiği köy arasında nelerin aynı kaldığını nelerin değişmiş olduğunu düşünüyordu. Birkaç gün olmuştu aslında İstanbul’dan geleli. Şehrin stresinden, işlerinin yoğunluğundan bir süre uzak kalmak istemiş ve ilk aklına gelen çocukluğundan hatırladığı sessiz, sakin, huzurlu ve kendini her zaman mutlu hissettiği köyü olmuştu. Sabahları kuş sesleri ile uyanacak, değil trafik, motor sesi bile duymayacak, annesinin hazırladığı köy kahvaltısının başına oturacak, ormanda kısa yürüyüşler yapacaktı. Aslında ilk bakışta birçok şey çocukluğunda hatırladığı gibiydi. Bir orman köyüydü onlarınki… Masallardaki gibi ya da filmlerdeki gibi y...

Az Olan Çokmuş Meğer...

Alarm çalmadan uyandı Şeyma. Oysa her sabah alarmın sesinden rahatsız olup beş dakika daha uyumak için çabalardı. Ama bugün farklıydı… Heyecandan gözünü erkenden açmıştı. Çünkü bugün onun için önemli bir gündü. Ehliyet sınavını başarıyla geçmişti ve sonunda motosikletini teslim alacaktı. Küçüklüğünden beri motosikletlere büyük bir ilgisi vardı. Sokakta motosiklet sesi duyduğunda içi kıpır kıpır olur, hızla camın kenarına koşup geçen motorlara özenerek bakardı. Onların özgürlüğü temsil ettiğini düşünürdü. Rüzgarı hissetmek, yolları keşfetmek… İşte bunlar onun için bir tutkuydu. Şimdi; nihayet, o da bir motosiklet sahibiydi. Motosikletine kavuştuğu o ilk gün, adeta dünyalar onun olmuştu. Sabahları işe giderken artık yürümeyecek, motosikletine atlayıp keyifle süzülecekti. Hava soğuk mu, sıcak mı, yağmurlu mu; hiç önemli değildi. Artık o da motosikletliydi! Günler haftaları, haftalar ayları kovaladı. Takvimler Ocak ayını gösteriyordu. Motosikletini alalı tam üç ay olmuştu. Her şey yolunda ...

Sevgili Günlük - İlişki

Sevgili Günlük, Dertler nasıl derya olur diye anlam veremezken… Veremediğim anlamın kör kuyularına düştüğüm bir gündü… İnanır mısın, bu hayatta neyi anlamadıysam, bana anlattı hayat… Bazen seve seve, bazen döve döve… “Bu nasıl olur” dediğim ne varsa yaşadım… Çocuklarım, iş hayatım, eşim… Ah eş, ah evlilik… Ne zor bir müessese. Yürüten nasıl yürütüyor anlamıyorsun, anlasan da işine gelmiyor yapıyorsun valla bazı şeyleri. Eşimle rüya gibi başlayan evliliğim… Şimdi dilimin varmadığı bir rüya çeşidine vardı… Hangi sürece girerse girsin insan, hep iyi gideceğini düşünür ya… Hangi süreçte “hep” kazanabilmiş ki…? Evlilik de böyle işte… “Benimkisi öyle değil, benimkisi farklı diğerlerinden” diye başladığın… “amaan hepsi aynı” ile devam eden bir süreç. Her evlilik böyle değil tabi ki… Benimkisi biraz öylelerinden… İlişkide bazen bir taraf “saçımı süpürge ettim veya varımı yoğumu verdim” cümleleri kurar… Klişe zannedersin sen de... İnan böyle. Yapı...

Arşivleme

Ağustos 20254
Temmuz 20258
Haziran 20258
Mayıs 20256
Nisan 20254
Mart 202529
Şubat 20255
Ocak 20259
Aralık 202410
Kasım 202411

Ekim 202412
Eylül 20249
Ağustos 20244
Temmuz 20249
Haziran 202410
Mayıs 20247
Nisan 202415
Mart 202414
Şubat 202415
Ocak 20243
Aralık 20235
Kasım 20233
Ağustos 20231
Temmuz 20231
Haziran 20231
Mayıs 20232
Nisan 20232
Mart 20233
Şubat 20231
Ocak 20232
Aralık 20223
Kasım 20222
Ekim 20225
Eylül 20221
Ağustos 20226
Temmuz 20222
Kasım 20192
Temmuz 20191

Daha fazla göster Daha az göster

Blogger tarafından desteklenmektedir